Anoosh

بـبـوسمـش قـفـل و نـرده و زمـیـن و گَـردِ اتـاق تـنـگ
خوشا اسیـری که جـاوِدان در اسارتِ بنـدِ میهن است

درودِ جاویـد و پایـه برکسی‌که دلبنـدِ میهن است
بگیرمش از شـرف طلا هر آنکه فرزنـدِ میهن است

ندانم کجا دیده‌ام در کتاب
که ابلیس را دید شخصی به خواب
به بالا صنوبر، به دیدن چو حور
چو خورشیدش از چهره می‌تافت نور
فرا رفت و گفت: ای عجب، این تویی
فرشته نباشد بدین نیکویی

منم آن شکسته سازی
که تواَم نمی‌نوازی..​

.
مهربانم، گوهری از جنس نورم
در کویر دلها، چشمه‌ای پرشورم
زخم‌ها را مرهم و غم‌ها را درمانم،
باغ جان را عطر و هر دلی را جانم.

​

.
روز اول، که دل من به تمنای تو پر زد،
چون کبوتر، لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم،

.
از طلا گشتن پشیمان گشته ایم،
مرحمت فرموده ما را مس کنید

‏گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
روزِ وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد